Laatste 2 weken in Trinity Hospital
Blijf op de hoogte en volg Tasha
26 Juni 2014 | Malawi, Nsanje
Deze week was het dan zo ver. Maartje en ik liepen samen op theater (operatiekamer). Hier hebben wij naar uitgekeken en nu was het dan eindelijk zo ver.
De maandag, woensdag en vrijdag zijn de spoeddagen. Dit betekend dat er op die dag alleen mensen binnen kunnen komen via de poli of als er iets met spoed gebeurd op de afdeling. Deze dagen is het vaak wat rustiger maar het kan ook erg druk zijn. Vaak zie je dingen zoals een keizersnee, gebroken benen of armen die recht gezet moeten worden, abcessen, vet bultjes verwijderen, bloedingen die gestopt moeten worden en eigenlijk nog veel meer.
De dinsdag en de donderdag zijn de dagen dat er geplande operaties zijn en deze dagen zijn dan ook erg druk want er kunnen ook spoed operaties tussendoor komen. En spoedoperaties gaan voor de geplande operaties.
De maandag was een erg rustige dag. Die dag hebben we eerlijk gezegd niet zo heel veel gedaan. Het is een spoed dag en is het dus wachten op spoed gevalletjes. We hebben een kleine rondleiding gehad op de operatiekamer en de kamers ernaast en hebben wat uitgelegd gekregen. Daarna kwam de eerste patiënten binnen.
Er kwam een kindje binnen gebracht vanaf de poli die waarschijnlijk iets in haar oor had. Na wat onderzoeken te hebben gedaan konden ze niks vinden in haar oor en werd ze weer naar huis gestuurd. Later die dag kwam er een man binnen die een abces (een niet bestaande holte die gevuld is met pus) op zijn voet had. Ze vroegen aan ons of wij wilde helpen met het open snijden van het abces maar dit hebben we toch even overgeslagen. Ze hebben het abces gedraind, ze hebben het pus eruit gehaald. Dit werd onder een tijdelijke verdoving gedaan waar de man van ging hallucineren. De man begon eerste te schreeuwen maar later ging het over op zingen in een taal die niemand verstond. Toen de behandeling klaar was hebben ze de man nog even laten liggen omdat hij nog onder de verdoving was maar hij mocht later gewoon weer naar huis.
De dinsdag was een dag waar geplande operatie plaats vonden en we wisten dus dat dit een drukke dag werd. Nadat de arts die ging opereren deze dag zijn artsenvisite had gedaan op zijn afdeling konden de operaties beginnen. Alle operaties werden gedaan met muziek aan en tussendoor dansen en zingen die mensen.
Het begon met een hernia repair. Deze operatie hebben wij al een keer gezien en konden wij dus meer meehelpen met de dingen erom heen. Het meehelpen met het bewaken van de vitale functies bijvoorbeeld en omdat de chirurgen steriel zijn en ze hebben iets nodig wat nog niet steriel is moeten wij dat ook allemaal regelen en pakken. Ondanks dat we bij deze operatie niet zo heel veel hebben kunnen doen, was het wel leuk om op theater te staan. Je weet dat als je er langer op theater staat je meer kan helpen en dat je begrijpt wat je voor ze kunt pakken.
Na de hernia repair kwam er een buikoperatie. Bij deze buikoperatie gingen ze iets verwijderen wat ze later toch niet gedaan hebben omdat de maag, de darmen en de baarmoeder aan elkaar gesmolten zijn en er een infectie bij zat. Ze hebben de buik helemaal schoongemaakt en er kwam echt super veel pus uit. Nadat ze het hebben schoongemaakt hebben ze een zelf geïmproviseerde drain geplaats (katheter met meerdere zelf geknipte gaatjes).
Na de buikoperatie kwam er een spoedje binnen. Het was een jong kindje die een abces in haar nek had en deze kwam laten verwijderen. Dit gebeurde onder tijdelijke verdoving. Het kindje begon heel hard te huilen en wild te bewegen toen ze bezig waren met de verdoving. Toen het kindje eenmaal onder de verdoving was konden ze het abces open snijden en het pus eruit laten lopen. Toen al het pus eruit was, wat echt heel vies is om te zien, hebben ze hem afgeplakt en kon het kindje weer wakker worden. Dit is een snelle handeling die ook zo voorbij is.
De ene patiënt was nog niet klaar of er lag alweer een nieuwe patiënt klaar. Dit keer was het een vrouw die net was bevallen maar er was nog een stukje van de placenta achter gebleven in de baarmoeder dus dat moesten ze weghalen anders kan je een bloeding krijgen. Ook dit gebeurt onder tijdelijke verdoving, gelukkig wat dit moet echt veel pijn doen.
En de patiënten bleven maar komen. Er kwam een patiënt binnen van de Maternity ward die kwam voor een sectio. Het kindje was te groot om vaginaal te bevallen en kwam daarom voor een sectio. Het kindje is gezond geboren.
En als allerlaatst kwam er weer een jong kindje binnen met een abces net onder de kin.
Deze dag was een drukke dag en na 6 operatie te hebben gezien en geholpen konden we eindelijk even pauze houden. Het was een interessante en ook zeker een leuke dag. Op naar de volgende dag haha.
De woensdag was weer een spoed dag. Ook deze was rustig en hebben we maar 2 dingen meegemaakt. Er kwam een jongen binnen die zijn arm had gebroken op 2 plekken. Dit is gebeurd tijdens het voetballen. Deze behandeling wordt op de gang gedaan want eigenlijk wordt hier niet zo veel aangedaan. Ze trekken aan de arm onder tijdelijke verdoving en als het dan goed voelt doen ze er gips omheen. Daarna moeten ze over 3 weken terug komen en maken ze weer een x-ray. Later kwam er een vrouw binnen die in haar arm een hormonen buisje had zitten die ze graag wilden laten verwijderen zodat ze een familie kon beginnen. Ook dit gebeurd op de gang.
De volgende dag was het weer een geplande operatie dag. Wij hebben toen weer 6 operaties gezien. Het begon als een rustige dag maar toen het wat later was werd het al wat drukker. Deze dag hebben we al meer geholpen rondom de operatie. We mogen natuurlijk niet helpen bij de operatie dus hebben wat werk gezocht rondom de operatie. Je hebt niet altijd iets te doen maar dan is het ook weer leuk om mee te kijken wat ze nou allemaal precies aan het doen zijn.
We begonnen met 2 sectio’s waarvan allebei de baby’s gezond zijn geboren en verder geen bijzonder dingen bij zijn gebeurd. Na de sectio’s kwamen er 2 vrouwen voor curretage. Dat is dat er een deel van de placenta achter blijft in de baarmoeder en dat dan verwijderd moet worden. Ook hier kan ik niet zo veel meer over vertellen.
Daarna kwam er een vrouw binnen via de poli. Zij kwam voor behandeling van het verwijderen van een vetbultje op haar schouder. Dit is een kleine operatie die wordt gedaan onder een plaatselijke verdoving. Hier heeft Maartje mee geholpen om wat spullen aan te geven en de chirurg te ondersteunen, dit kunnen we dan wel aangezien dit geen grote operatie is.
Na het vetbuiltje kwam er een vrouw binnen die een bloeding had in haar buik. De vrouw werd met spoed geopereerd en ze hebben het bloed opgevangen met een bakje zodat ze van haar eigen bloed een bloedtransfusie konden maken. De vrouw was bijna in shock zo veel bloed had de vrouw al verloren. Het was een apart om te zien dat ze het bloed in een bakje deden en dan daarna deden ze het in zakjes om het weer terug aan de vrouw te geven. De vrouw had uiteindelijk 4/5 zakken bloed uit haar lichaam die er later weer in gegaan zijn. Ik vind dat ze dit heel goed hebben gedaan omdat de vrouw al bijna in shock was. In het begin wist ik niet wat ze met het bloed deden maar later snapte ik het compleet. En ik vond het echt heel slim! Nadat ze de bloeding van de vrouw hebben kunnen stoppen heeft ze het bloed weer gekregen en was onze dag na 6 operatie voorbij. We mochten een uur eerder stoppen omdat we geen lunchpauze hadden gehad. Dit was eigenlijk wel lekker dat je om 3 uur klaar bent in plaats van 4 uur.
Die avond gingen we bij William en zijn vrouw eten. Ze hadden rijst gekookt (veel lekkerder als die wij altijd maken, die van ons is namelijk altijd plakkerig omdat wij niet goed het water eruit kunnen laten lopen) met geit, saus en wortelen. Dit hadden ze heerlijk gemaakt. Daarna kregen we nog een bak met popcorn mee naar huis, wat natuurlijk altijd lekker is. Het was een erg gezellige avond!
Vrijdag was weer een spoed dag, maar voor een spoed dag was het een erg drukke middag. Er stond een operatie op de planning die eigenlijk gister gedaan zou moeten zijn maar omdat het gister erg druk was, is hij verplaats naar vandaag. Het was het verwijderen van de baarmoeder. Deze operatie duurde ongeveer 2 uur lang maar tussendoor hebben we nog een aantal andere spoedjes gehad en hebben dus af en toe de operatiekamer verlaten. Toen ze eenmaal bezig waren met de operatie hadden wij ook niet zo veel meer te doen en dus gingen we helpen bij de spoed operatie en tussendoor even terug om te kijken hoe de operatie verliep. Dus we zijn eigenlijk de hele middag wel bezig geweest. Één van de spoedjes was een jongen die een botbreuk had in zijn arm en die dus weer recht getrokken moest worden. Ik heb me vrijwillig hier voor aangemeld om mee te trekken. Hier moet je best sterk voor zijn want ze trekken echt heel hard aan die arm en dan voelen ze weer of die recht zit. Na een aantal keer getrokken te hebben zat zijn arm goed en hebben ze hem gegipst.
In de avond zijn we met wat mensen van het ziekenhuis weer naar de bar gegaan en natuurlijk hebben we daar voetbal gekeken. Dit was de eerste wedstrijd tegen Spanje en natuurlijk is iedereen die met ons mee keek voor Spanje. Maar gelukkig heeft Nederland dik gewonnen en opeens waren er een aantal van kant gewisseld. Die avond hebben we een klein feestje gehouden om het te vieren.
De zaterdag was er een groot feest van de college van Trinity Hospital. De college bestaat 50 jaar en dat moet natuurlijk gevierd worden. Ze hadden speciaal voor deze dag 50 jarige doeken gemaakt en deze hebben wij dan ook gekocht en omgedaan als een echte afrikaan. Toen we aankwamen bij de college konden we meteen aanschuiven aan tafel om lekker te eten. Na het eten begonnen de activiteiten waar wij ook aan mee deden. Wij moeten als eerste onze speech houden in verschillende talen. Dit was het idee van William en iedereen was het er mee eens dat het een leuk idee was. William heeft allemaal verschillende mensen gevonden die verschillende talen spraken en ook mee wilde doen met onze speech. Wij begonnen met Engels en daarna Nederlands. Na ons kwamen de andere mensen zoals Duitsers, een man die Arabisch sprak en 3 volkstalen van Malawi. Dit vonden ze volgens mij wel erg leuk dat wij dat hebben gedaan. Na ons kwamen er allemaal andere acts over verschillende dingen en was het een geslaagde dag met veel mensen!
Na ons leuke weekend begon onze laatste week in het Trinity Hospital. Dit was de week dat Maartje en ik mochten kiezen naar welke ward wij wilde gaan. Dit was eigenlijk geen moeilijke beslissing want wij vonden de Maternity ward in het begin al erg leuk. En dus zijn we naar de Maternity ward gegaan.
De eerste dag was wel een erg rustige dag op de ward. De hele dag hebben we maar 1 patiënt gehad die binnen is gekomen. Wel lagen er andere vrouwen op de ward die al bevallen waren maar nog niet naar huis mochten. Maar hier zorgt de familie veel voor de patiënten en alleen voor de medische dingen komen de zusters. In de ochtend kwam er een vrouw binnen die 4 cm ontsluiting had en opgenomen werd op de bevalling afdeling. De vrouw is in de middag, tegen de avond bevallen. Normaal gaat het hier in het ziekenhuis erg snel als de mensen binnen komen maar bij deze vrouw ging het allemaal wat langzamer.
In de avond kregen we te horen dat de moeder van de directeur van het ziekenhuis was overleden. Ze lag op een privé kamer in het ziekenhuis en werd die zelfde avond nog naar Blantyre gereden om daar begraven te worden. In de avond zijn wij even naar het ziekenhuis gegaan om de directeur en zijn vrouw te condoleren met zijn verlies. Er waren veel mensen in het ziekenhuis om afscheid te nemen van de vrouw. Er werd veel en hard gehuild en gezongen om afscheid te nemen. De vrouw werd in de ambulance gelegd met familie en vrienden erom heen en reed toen weg. Toen de ambulance weg reed was het erg stil en niemand zei wat. Dit was heftig en tegelijker tijd ook mooi om mee te maken want je ziet dus ook hoe die mensen afscheid nemen van iemand. Dit kan ik niet zo goed uitleggen via een blog maar het was heel apart om dit mee te maken.
De volgende dag was het ook erg rustig op de ward. Wij hebben de hele dag geen bevallingen en geen nieuwe opnames gehad. Pas laat op de middag tegen de avond aan kwam er met spoed een vrouw binnen. Na wat controles te hebben gedaan bleek dat het kindje in haar buik niet meer leefde. Deze mevrouw heeft een sectio ondergaan omdat ook haar uterus (baarmoeder) gescheurd was.
Die avond hadden we met Rafael en Adina afgesproken dat ze bij ons kwamen eten. De dochter van Rafael en Adina was ook thuis gekomen voor vakantie en kwam ook mee eten. We hebben die avond spaghetti gemaakt en gelukkig vonden ze het lekker. Ze hadden zelf ook iets kleins gemaakt namelijk popcorn en net als de vorige keer is dit altijd welkom want die is hier zo lekker. En ook dit was een erg gezellig avond.
Ook de woensdag was een rustige dag en hebben we een aantal dingen geregeld voor het afscheidsfeest die wij zaterdag gaan geven. John Wanda (chirurg en hoofdarts van het ziekenhuis), Maxwell Chauwa (de anesthesist) en William hebben ons erg geholpen met het organiseren van het feest. Dit was echt heel fijn aangezien wij niet wisten waar wij moesten beginnen en wat we allemaal moesten regelen.
De donderdag hadden we onze laatste outreach dag. Dit deden we samen met de Duitse meisjes die voor 4 weken stage lopen in het ziekenhuis. ook deze keer was het weer erg druk. Ik was samen met de Duitse meisjes de vitamine A aan het geven en de rest was aan het vaccineren. Alleen hadden we niet genoeg vitamine A dus heeft de helft van de kinderen geen vitamine A gekregen en moeten ze dit de volgende maand krijgen. Verder is er niet zo veel bijzonders gebeurd bij de outreach en was het wel weer leuk om er aan deel te maken. Het is leuk om al die moeders te zien met hun kindje. Je ziet eigenlijk bijna nooit een man lopen met een kindje, het is vaak alleen de moeder. Deze ochtend hebben we goed afgesloten op outreach want het was de laatste en ze vonden het erg fijn dat wij elke keer weer kwamen helpen.
De volgende dag hebben we een halve dag gehad op de maternity ward en een halve dag zijn we met wat mensen van het ziekenhuis mee gegaan naar een dorpje waar ze allerlei ziektes gaan uitleggen zodat als mensen die symptomen krijgen dat ze naar het ziekenhuis moeten komen. Helaas was het allemaal in het Chichewa en konden wij er niet heel veel van verstaan maar het was wel leuk om het een keer gezien te hebben want dit doen ze elke 3 maanden.
Voordat we daarna toe gingen hebben we meteen in de ochtend een sectio meegemaakt. Dit keer mocht ik de baby weer terug dragen naar de ward en helemaal verzorgen. Dit vind ik echt leuk om te doen. De baby is dan echt zo schattig. De baby is gezond geboren met een gewicht van 2.7 kg.
Na de sectio hebben we iedereen uitgenodigd voor het dinner voor het feest. Het dinner is voor de mensen waar wij het meeste mee hebben en wij willen daar dan gezellig iets mee eten. Na het dinner is er een disco waar iedereen voor uitgenodigd is.
Die avond hebben we gezellig gegeten bij de buren met de Duitse meisjes. Allemaal Azungu’s bij elkaar in 1 huis haha. Wij hebben 1 Engelse vrouw en 1 Schotse vrouw als buren die werken in de college van het ziekenhuis. Ze hadden heerlijk gekookt en na het eten hebben we nog gezellig zitten kletsen met een biertje in de hand. Het was een erg gezellig avond.
En dan was de dag aangebroken waarop wij ons afscheidsfeest geven. Na lekker uitgeslapen te hebben (lees 7 uur want ja uitslapen kan je hier eigenlijk niet) konden we ons voorbereiden op onze dag. Na een rustig ontbijt begon onze hectisch dag met veel geregel. Wij hadden 2 vrouwen van het ziekenhuis die voor ons gingen koken. Dit hebben ze vaker gedaan voor andere mensen. Ze wilde eigenlijk voor ons huis koken op een vuurtje maar omdat het de hele nacht en ochtend heeft geregend gingen ze toch bij het ziekenhuis koken dus hebben we al onze spullen naar het ziekenhuis gebracht. We hebben de kip opgehaald en even gewacht op de geit maar de geit had een beetje vertraging (lees 3.5 uur). Toen de geit eindelijk aan kwam achter op de fiets is hij geslacht en hebben ze hem nog snel gebakken.
Het dinner begon eigenlijk om 6 uur maar voor dat alle mensen er zijn, zijn we al een uurtje verder. Maar helaas was het eten toen nog niet gearriveerd. Na 2 uur vertraging te hebben gehad kwam het eten dan eigenlijk aan. En natuurlijk was het eten weer heerlijk. Dit hoorde wij eigenlijk van iedereen die het eten heeft gegeten. Toen iedereen het eten op had hebben we de stoelen aan de kant gezet en zijn we begonnen met de disco. Er stonden al wat studenten klaar buiten om naar binnen te komen. Helaas eindigde de disco in een klein gevechtje maar er zijn geen gewonden gevallen. Maar de disco is wel zeker geslaagd!
De volgende dag hebben we niet heel veel gedaan. Maar gelukkig voelde iedereen zich goed. We hebben een beetje alles opgeruimd en schoon gemaakt. In de avond hebben we gezellig bij Shiela (de hoofdzuster van het ziekenhuis) en haar man gegeten. Wij hebben ook een kleine bijdragen geleverd bij het avondeten. Wij hebben namelijk de bananen pannenkoeken gemaakt want deze vinden ze echt lekker. Shiela was al vanaf 4 uur bezig met koken en wat ze gemaakt had was lekker en veel. Aan het einde van de avond hebben we nog even een leuke groepsfoto gemaakt.
Maandag was de dag dat wij van iedereen afscheid hebben genomen. Dit was echt een zware dag. We zijn in de middag naar het ziekenhuis gegaan om van een aantal mensen goed afscheid te nemen. Het afscheid nemen van al die mensen was echt niet leuk en we hebben ook met zijn alle wat traantjes gelaten. We hebben vandaag ook veel groepsfoto’s gemaakt met verschillende mensen. Het is denk ik wel een goed teken dat wij moesten huilen omdat dat dan betekend dat wij het echt heel erg naar ons zin hebben gehad en dat we iedereen heel erg gaan missen. We gaan echt weg met pijn in ons en ons hart ligt ook in Muona.
In de avond hebben we bij William voetbal gekeken. De hele woonkamer van William zat vol met oranje supporters. Deze week zijn er ook nieuwe Nederlandse mensen aangekomen namelijk Marjo Kuppen en haar crew van 6 mensen. Marjo Kuppen is de vrouw die de Kuppenhal heeft opgericht en hier regelmatig op bezoek komt. Dus het was een gezellig boel bij William thuis. En het was al helemaal leuk toen Nederland weer gewonnen had. Het was een groot feest!
En ook met pijn in ons hart hebben we afscheid genomen van William maar hij had nog gezegd dat hij morgen vroeg ons zou uitzwaaien als we vertrekken met de bus. Maar alsnog was het niet leuk. Maar na een erg gezellig avond zijn we toch maar terug naar het huisje gegaan want daar stond nog een grote verassing te wachten op ons namelijk de afwas en ons hele huis die nog opgeruimd moest worden. Daar zijn we wel eventjes mee bezig geweest maar hebben het huisje netjes achter gelaten.
De volgende dag zijn we om kwart voor 4 opgestaan om nog alles door te kijken of we alles hadden. Om half 5 zijn we richting de bus gelopen. Daar stond Maxwell Chauwa op ons te wachten. Dat was ook wel echt heel lief. En daarna kwam William ook aan op de motor. Nadat we alle backpack’s hebben ingeladen hebben we afscheid genomen van William en hem een grote groepsknuffel gegeven en in de bus hebben we van Maxwell afscheid genomen. En ook hier hebben we de nodige tranen gelaten en ook onderweg als je er aan dacht.
Na een leuke tijd hebben afscheid genomen van het ziekenhuis en van de mensen. Zoals je misschien al kon lezen heeft iedereen van ons het daar heel moeilijk mee gehad en hebben we de nodige tranen gelaten. Ik kan dit gevoel niet goed uitleggen en ik denk dat je hier geweest moet zijn om te weten hoe wij ons nu voelen.
We hebben wel echt een leuke tijd gehad hier en hebben veel geleerd en ook zeker veel ervaring opgedaan.
Nu is het tijd om wat van Malawi te zien. Wij zijn op dit moment nog in Blantyre en gaan deze week richting Zomba en daarna gaan we richting het lake (het meer van Malawi). Daarna is het alweer tijd om naar huis te gaan. En ik durf nu al te zeggen dat ik het heel erg ga missen. De tijd hier en de tijd met de meiden.
xlieffsss Tasha.
-
26 Juni 2014 - 20:49
Anita:
Lieve Tasha,
Wat een geweldig verslag weer!
Kan me ontzettend goed voorstellen hoe moeilijk het voor je/jullie was om afscheid te nemen van al deze lieve mensen. Kon een traantje ook niet tegen houden bij het lezen.
Heb wel ontzettend moeten lachen om dat stukje met de geit achterop de fiets....zie het helemaal voor me..
Maar aan alles komt een eind en ook aan dit avontuur...tuurlijk zul je al die mensen missen maar iedereen hier mist jou ook en vindt het fijn dat je weer terug komt!
Jij en de andere meiden zijn kanjers! En deze mooie en ook de minder mooie ervaringen pakt niemand jullie meer af!
Ga nog even lekker relaxen en genieten nog even van jullie welverdiende vakantie!
Tot gauw meisje.
Liefs en een dikke knuffel xxxx
mama -
26 Juni 2014 - 22:14
Oma:
Lieve Tasha
Je verslag is weer geweldig wat hebben jullie samen veel ervaring opgedaan het afscheid nemen daar is zeker heel moelijk voor je/jullie maar geniet nog maar van de vakantie.
Heel veel liefs oma en opa xxxx -
27 Juni 2014 - 15:30
Els:
Hey Tasha,
Geniet van je vakantie en tot zo weer in Nederland.
Mooi beschreven alles en leuke fotos.
Groeten Els. -
27 Juni 2014 - 23:20
Ingrid:
Hoi Tasha,
Prachtig weer hoe je verteld! Ik zal het nog gaan missen.
Ik wens je samen met de meiden nog een hele fijne vakantie, en ik snap dat het afscheid zwaar was/ is. Jullie/ jij hebben daar toch wel een flinke tijd gewerkt en dan bouw je een band op.
Geniet en tot gauw.
Liefs Ingrid -
11 Juli 2014 - 20:03
Anita:
Lieve Tasha,
Het zit er bijna op.....nog ff en je zit weer in het vliegtuig terug naar huis.
Weet dat het erg moeilijk was om afscheid te nemen van al die lieve mensen in Muona.
Wel fijn dat je voldoende tijd hebt gehad om wat van de rest van Malawi te zien.
Ik zal blij zijn als je weer thuis bent...heb je erg gemist.
Goede reis terug, ook de resten tot maandag op Schiphol!!
Knuffel en een dikke kus
Mama xxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley